کسی نیست دراین شهر هوا خواه نگاهت.!

افسوس معلم ریاضی هیچ گاه حساب روزهای نبودن و بی كسی تورا نگفت
معلم انشا هیچوقت نگفت كه از محبت به تو انشا بنویسیم
گله داریم كه هیچ كس جغرافیای ظهورت را برایمان ترسیم نكرد
تاریخ غیبت را برایمان شرح ندادن و نگفتن كه چه كرده ایم كه.
اینگونه.
به تاریخ نبودنت عادت كرده ایم
معلم اجتماعی به ما نگفت كه در اجتماع ما كسی هست كه نظاره گر ماست،به جان خودمان آقا!! نگفتن
وگرنه پیش رویت اینهمه گناه نمیكردیم؛
اشكها و خوشحالی پدر و مادرمان از كارنامه ثلث آخرمان هنوز یادمان نرفته است؛
ای كاش یادمان میدانند كه كسی هم هست كه هر روز كارنامه اعمالتان را می بیند و از اعمال ما شاد و از گناهان ما گریان می شود؛
و حالا همچون روزهایی كه از نیامدن معلم سركلاس خوشحال میشدیم و مهم نبود كه چرا نیامدهو بهتر كه امروز نیامده
در غیبت "غم هایت" را "غصه هایت" را فراموش كرده ایم و سرگرم بازی های دنیا شده ایم.